EEN BEETJE SAAI
Door: Piet & Ineke
Blijf op de hoogte en volg Piet & Ineke
13 Februari 2017 | Kenia, Kisumu
EEN BEETJE SAAI
Ach deze week valt er niet zo veel te schrijven, er was niet veel te beleven, we zijn uitgerangeerd. Klaar met onze dingen die we wilden doen dus rustig aan maar. Wel is er iets vervelends gebeurd, ik heb namelijk mijn vrijwilligerswerk opgezegd en wel om een heel rare reden. Op donderdagmiddag was altijd mijn vaste werkmiddag en we hadden een heel gezellige groep, naar het scheen TE gezellig en dat werd door enkele personen niet op prijs gesteld. Vorige week donderdagmiddag werden twee van mijn collega´s bij het bestuur geroepen ( ook niet eerlijk want Toontje onze mannelijke collega zat net deze week midden in t'Riool oftewel Tirol) dus konden alleen de twee collega's zich verweren. Het was de bedoeling van het bestuur om onze groep uit elkaar te halen wat nog nooit eerder met een groep is gebeurd maar niemand van onze groep was het er mee eens. Tevoren was er al ingeseind dat er een gesprek zou plaatsvinden dus we hadden al met elkaar afgesproken ( we hebben een gezamenlijke app) wat er ook te bespreken valt we blijven bij elkaar of we geven de pijp aan Maarten en dat is er van gekomen. Ons werd namelijk verweten dat we te druk waren, zelf beslissingen wilden nemen aangaande andere invalcollega's en dat we om het zo maar te zeggen onkuise praat binnenskamers verkochten.en dat mag niet. Mijn ene collega had het altijd over haar schoonloeder i.p.v. schoonmoeder en dat was niet omdat ze er zo goed mee overweg kon, jammer het mens is een paar maanden geleden overleden en zo hadden we wel meer uitspraken onder ons maar zoals ik al zeg, het mocht gewoon niet maar de patienten hadden hier geen last van maar blijkbaar wel iemand die voor mij is ingevallen en maar gelijk naar het bestuur is gestapt. Zo kan het gaan, het is jammer want we zullen elkaar best missen al is het alleen de lunch al. Iedere donderdagmiddag bracht onze mannelijke collega broodjes mee en de dames om de beurt het beleg en dat was gezellig TE gezellig. Onze leidster keek zowat de gehele week uit naar de gezellige donderdagmiddagploeg en at gezellig mee, ook zij heeft er een traantje over gelaten maar hier laat ik het bij, ik maak me alleen maar boos als ik er over nadenk, het is voorbij, ooit gehoord, ontslagen als vrijwilliger. Staat wel interessant op mijn CV.....
Terug in Kenia
Gisteren, woensdag dus zijn we bij Consolata op visite geweest maar zelf was ze er de eerste uren niet. Vooraf zijn we eerst nog naar een super arme familie gegaan op het platteland die echt helemaal niets hebben dan een dak boven hun hoofd van een lemen huisje. Ieder jaar bezoeken we dat gezin maar kopen vooraf een pak suiker, zout, ugalimeel, rijst, groene bonen, kookolie en koekjes, de vrouw des huizes is hier iedere keer zo ontzettend blij mee dat ze je gelijk om de nek vliegt al is dat niet echt gemakkelijk voor haar want ze heeft me toch een melk fabriek, nou daar is geen bh-maat voor beschikbaar, die heeft ze dan ook niet, niet normaal. Haar zoon Jozef hebben we even van de school opgehaald en trots toonde hij zijn eigen “huisje”. De traditie is namelijk dat wanneer een jongen zestien jaar is mogen ze niet meer in het huis bij de ouders wonen maar wordt er een huis naast of op de grond bij het ouderlijk huis gebouwd ook van leem dat er genoeg op voorraad is. Nou, Jozef toonde dus zijn huis maar er stond alleen een bed in zonder matras en dekens en er hingen wel wat platen van mooie dames aan de wand. Ik heb maar niet gevraagd hoe hij hieraan kwam maar het ventje vond het geweldig. Na dit bezoek zijn we dus naar Consolata gegaan terwijl ze wist dat we kwamen ( het is toch bijna 2 uur met de bus en een half uur op de motor het platteland op) maar ze had een vergadering. Ze kwam wel even vragen of we geduld wilden hebben en nou ja dat moet je hier wel hebben maar nu was Piet het er niet zo mee eens immers ze had zelf afgesproken en dit was niet de eerste keer, maar we bleven toch. Na twee uur gewacht te hebben kwam ze aankakken maar ondertussen had haar hulpje wel een heerlijke lunch voor ons gemaakt en dat maakt ook wel weer het een en ander goed, niet dan? We hebben toch nog lekker wat zitten buurten en zijn rond half vier weer richting Kisumu gegaan zodat we rond zes uur weer thuiswaren en niet meer voor eten hoefden te zorgen, dat was ook weer meegenomen.
Vanmorgen zat Mary, onze hulp van hier bij ons toen ze een telefoontje kreeg van haar schoonmoeder dat haar dochtertje Achelien ziek van school was thuisgekomen maar dat ze loog omdat ze geen zin had om naar school te gaan. Mary was echt furieus hierover en wilt a.s. weekend naar haar dochter gaan om haar een pak slaag te geven wat hier heel normaal is. Piet zat ze steeds maar te plagen en te zeggen doe dat nou niet maar ze heeft zich vast voorgenomen dat te doen en daar komt niemand tussen. Ook dat is hun cultuur, kun je nagaan een paar uur reizen om je dochter een pak slaag te gaan geven, kunnen wij ons toch niet voorstellen! Praten is er hier niet bij, nee gelijk met de botte bijl erop maar toch na wat aandrang van Piet is ze van gedachten veranderd en blijft het bij een gesprek.
Momenteel zitten we te wachten op bezoek van Mildred die weer voor twee dagen naar hier komt. Ze zou samen met een vriendin komen maar die heeft van de non van het babyhome geen permissie gekregen dus komt ze alleen.Ook is er vandaag een meisje van de markt komen zwemmen althans met een ring om haar middel. Wat heeft dat kind genoten, ze heeft zeker drie uur in het water liggen spartelen en voordat ze vertrok vroeg ze of ze morgen weer terug mocht komen en dat mag natuurlijk. Dat is de onzin weer voor vandaag, morgen komt er weer een dag.
Inmiddels heeft Mary te horen gekregen dat haar dochter toch serieus ziek is dus is ze nu maar eens gaan kijken hoe het er echt voor staat.
Zondag, vandaag we hebben afgesproken de familie van Benson te gaan bezoeken. Die wonen ergens in de omgeving van Siaya ver weg op het platteland. Het is daar qua natuur een geweldige omgeving. Momenteel is het er zoals overal hier erg droog ondanks de regen die al is gevallen. In de schaduw is het aangenaam maar op het land is het wel heel erg warm. De familie woont op een heel aardige compound met aan de rand nog een huis voor een oude `vader` die we bezochten. Zonder tolk valt er geen woord te wisselen, maar dat maakt het wel weer erg apart. Verder wonen er een aantal volwassenen en een stuk of acht kinderen, heel gezellig allemaal. Als wij daar zijn, het is nl de tweede keer, dan komt er ook een afvaardiging van de lokale kerk gemeenschap. Ook daar kun je alleen mee van gedachten wisselen als er een tolk bij is anders lukt het echt niet. Ze weten geen van alleen waar Nederland ligt en ze snappen van onze gewoontes helemaal niets. Dat wij mais aan de koeien voeren dat begrijpen ze niet en dat een koe twintig liter melk kan geven is al helemaal niet te begrijpen want die lokale koeien hier die amper genoeg voor de koffie. Maar hoe dan ook als je bij zo´n familie op bezoek gaat staat er een maaltijd klaar. Niet alleen voor ons maak ook voor de Halelujagroep want zo noemen wij die. Iedereen eet rijst of ugali met bonen vlees en kip. Zelfs de kop van de kip kijkt over de pan mee. Alles wat op de grond valt is weer voer voor de kippen die er rondlopen niet wetende dat zij wel eens de volgende kunnen zijn die over de pan mee kijkt. Ook is er hele grote pan mee thee met melk, heerlijk. Tussen alle bedrijven door verkennen wij de omgeving en zo kwamen we er achter dat de familie ook vier grote visvijvers heeft. Ze wonen aan een riviertje dus dat wil zeggen altijd water, water voor de was, water om te drinken, en water om jezelf in te wassen. Jongens hoe simpel kan het zijn. En ik kan me voorstellen dat je er geen snars van snapt maar ze zijn ondanks alles heel heel erg vriendelijk, gastvrij, vrolijk en gelukkig. Wij zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen.
Dat was het weer voor deze week, niet echt saai hoor, trouwens het verslag van vandaag is weer eens door Piet geschreven, Tullepetaonen doen het saomen.
Ach deze week valt er niet zo veel te schrijven, er was niet veel te beleven, we zijn uitgerangeerd. Klaar met onze dingen die we wilden doen dus rustig aan maar. Wel is er iets vervelends gebeurd, ik heb namelijk mijn vrijwilligerswerk opgezegd en wel om een heel rare reden. Op donderdagmiddag was altijd mijn vaste werkmiddag en we hadden een heel gezellige groep, naar het scheen TE gezellig en dat werd door enkele personen niet op prijs gesteld. Vorige week donderdagmiddag werden twee van mijn collega´s bij het bestuur geroepen ( ook niet eerlijk want Toontje onze mannelijke collega zat net deze week midden in t'Riool oftewel Tirol) dus konden alleen de twee collega's zich verweren. Het was de bedoeling van het bestuur om onze groep uit elkaar te halen wat nog nooit eerder met een groep is gebeurd maar niemand van onze groep was het er mee eens. Tevoren was er al ingeseind dat er een gesprek zou plaatsvinden dus we hadden al met elkaar afgesproken ( we hebben een gezamenlijke app) wat er ook te bespreken valt we blijven bij elkaar of we geven de pijp aan Maarten en dat is er van gekomen. Ons werd namelijk verweten dat we te druk waren, zelf beslissingen wilden nemen aangaande andere invalcollega's en dat we om het zo maar te zeggen onkuise praat binnenskamers verkochten.en dat mag niet. Mijn ene collega had het altijd over haar schoonloeder i.p.v. schoonmoeder en dat was niet omdat ze er zo goed mee overweg kon, jammer het mens is een paar maanden geleden overleden en zo hadden we wel meer uitspraken onder ons maar zoals ik al zeg, het mocht gewoon niet maar de patienten hadden hier geen last van maar blijkbaar wel iemand die voor mij is ingevallen en maar gelijk naar het bestuur is gestapt. Zo kan het gaan, het is jammer want we zullen elkaar best missen al is het alleen de lunch al. Iedere donderdagmiddag bracht onze mannelijke collega broodjes mee en de dames om de beurt het beleg en dat was gezellig TE gezellig. Onze leidster keek zowat de gehele week uit naar de gezellige donderdagmiddagploeg en at gezellig mee, ook zij heeft er een traantje over gelaten maar hier laat ik het bij, ik maak me alleen maar boos als ik er over nadenk, het is voorbij, ooit gehoord, ontslagen als vrijwilliger. Staat wel interessant op mijn CV.....
Terug in Kenia
Gisteren, woensdag dus zijn we bij Consolata op visite geweest maar zelf was ze er de eerste uren niet. Vooraf zijn we eerst nog naar een super arme familie gegaan op het platteland die echt helemaal niets hebben dan een dak boven hun hoofd van een lemen huisje. Ieder jaar bezoeken we dat gezin maar kopen vooraf een pak suiker, zout, ugalimeel, rijst, groene bonen, kookolie en koekjes, de vrouw des huizes is hier iedere keer zo ontzettend blij mee dat ze je gelijk om de nek vliegt al is dat niet echt gemakkelijk voor haar want ze heeft me toch een melk fabriek, nou daar is geen bh-maat voor beschikbaar, die heeft ze dan ook niet, niet normaal. Haar zoon Jozef hebben we even van de school opgehaald en trots toonde hij zijn eigen “huisje”. De traditie is namelijk dat wanneer een jongen zestien jaar is mogen ze niet meer in het huis bij de ouders wonen maar wordt er een huis naast of op de grond bij het ouderlijk huis gebouwd ook van leem dat er genoeg op voorraad is. Nou, Jozef toonde dus zijn huis maar er stond alleen een bed in zonder matras en dekens en er hingen wel wat platen van mooie dames aan de wand. Ik heb maar niet gevraagd hoe hij hieraan kwam maar het ventje vond het geweldig. Na dit bezoek zijn we dus naar Consolata gegaan terwijl ze wist dat we kwamen ( het is toch bijna 2 uur met de bus en een half uur op de motor het platteland op) maar ze had een vergadering. Ze kwam wel even vragen of we geduld wilden hebben en nou ja dat moet je hier wel hebben maar nu was Piet het er niet zo mee eens immers ze had zelf afgesproken en dit was niet de eerste keer, maar we bleven toch. Na twee uur gewacht te hebben kwam ze aankakken maar ondertussen had haar hulpje wel een heerlijke lunch voor ons gemaakt en dat maakt ook wel weer het een en ander goed, niet dan? We hebben toch nog lekker wat zitten buurten en zijn rond half vier weer richting Kisumu gegaan zodat we rond zes uur weer thuiswaren en niet meer voor eten hoefden te zorgen, dat was ook weer meegenomen.
Vanmorgen zat Mary, onze hulp van hier bij ons toen ze een telefoontje kreeg van haar schoonmoeder dat haar dochtertje Achelien ziek van school was thuisgekomen maar dat ze loog omdat ze geen zin had om naar school te gaan. Mary was echt furieus hierover en wilt a.s. weekend naar haar dochter gaan om haar een pak slaag te geven wat hier heel normaal is. Piet zat ze steeds maar te plagen en te zeggen doe dat nou niet maar ze heeft zich vast voorgenomen dat te doen en daar komt niemand tussen. Ook dat is hun cultuur, kun je nagaan een paar uur reizen om je dochter een pak slaag te gaan geven, kunnen wij ons toch niet voorstellen! Praten is er hier niet bij, nee gelijk met de botte bijl erop maar toch na wat aandrang van Piet is ze van gedachten veranderd en blijft het bij een gesprek.
Momenteel zitten we te wachten op bezoek van Mildred die weer voor twee dagen naar hier komt. Ze zou samen met een vriendin komen maar die heeft van de non van het babyhome geen permissie gekregen dus komt ze alleen.Ook is er vandaag een meisje van de markt komen zwemmen althans met een ring om haar middel. Wat heeft dat kind genoten, ze heeft zeker drie uur in het water liggen spartelen en voordat ze vertrok vroeg ze of ze morgen weer terug mocht komen en dat mag natuurlijk. Dat is de onzin weer voor vandaag, morgen komt er weer een dag.
Inmiddels heeft Mary te horen gekregen dat haar dochter toch serieus ziek is dus is ze nu maar eens gaan kijken hoe het er echt voor staat.
Zondag, vandaag we hebben afgesproken de familie van Benson te gaan bezoeken. Die wonen ergens in de omgeving van Siaya ver weg op het platteland. Het is daar qua natuur een geweldige omgeving. Momenteel is het er zoals overal hier erg droog ondanks de regen die al is gevallen. In de schaduw is het aangenaam maar op het land is het wel heel erg warm. De familie woont op een heel aardige compound met aan de rand nog een huis voor een oude `vader` die we bezochten. Zonder tolk valt er geen woord te wisselen, maar dat maakt het wel weer erg apart. Verder wonen er een aantal volwassenen en een stuk of acht kinderen, heel gezellig allemaal. Als wij daar zijn, het is nl de tweede keer, dan komt er ook een afvaardiging van de lokale kerk gemeenschap. Ook daar kun je alleen mee van gedachten wisselen als er een tolk bij is anders lukt het echt niet. Ze weten geen van alleen waar Nederland ligt en ze snappen van onze gewoontes helemaal niets. Dat wij mais aan de koeien voeren dat begrijpen ze niet en dat een koe twintig liter melk kan geven is al helemaal niet te begrijpen want die lokale koeien hier die amper genoeg voor de koffie. Maar hoe dan ook als je bij zo´n familie op bezoek gaat staat er een maaltijd klaar. Niet alleen voor ons maak ook voor de Halelujagroep want zo noemen wij die. Iedereen eet rijst of ugali met bonen vlees en kip. Zelfs de kop van de kip kijkt over de pan mee. Alles wat op de grond valt is weer voer voor de kippen die er rondlopen niet wetende dat zij wel eens de volgende kunnen zijn die over de pan mee kijkt. Ook is er hele grote pan mee thee met melk, heerlijk. Tussen alle bedrijven door verkennen wij de omgeving en zo kwamen we er achter dat de familie ook vier grote visvijvers heeft. Ze wonen aan een riviertje dus dat wil zeggen altijd water, water voor de was, water om te drinken, en water om jezelf in te wassen. Jongens hoe simpel kan het zijn. En ik kan me voorstellen dat je er geen snars van snapt maar ze zijn ondanks alles heel heel erg vriendelijk, gastvrij, vrolijk en gelukkig. Wij zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen.
Dat was het weer voor deze week, niet echt saai hoor, trouwens het verslag van vandaag is weer eens door Piet geschreven, Tullepetaonen doen het saomen.
-
14 Februari 2017 - 14:19
Elise:
Hoi Ineke, wat een rare toestand daar in t ziekenhuis, vreemd dat ze je dit niet persoonlijk vertellen als je weer terug bent.
Leuk verslag weer hoor, maar nu ga ik mijn bedje weer in, we hebben alletwee de griep.
Xxxxx -
14 Februari 2017 - 18:42
Toos:
Hoi inneke je mail weer gelezen zo blijven we toch bij fijne valentijnsdag groetjes -
14 Februari 2017 - 20:01
Betsy:
Nou echt raar, wees maar zuinig op je vrijwilligers hoor je dan zeggen, nou dat gaat nu niet op stom zeg!! maar oké weer een vrije middag erbij Ineke. Ook nooit weg.
Succes nog deze laatste weken. Was weer een mooi verhaal. Gaat dat straks ook nog door als jullie in Zuid Afrika zijn? Fijne valentijnsavond.❤️ Veel lieve groeten en een knuffel van ons. -
14 Februari 2017 - 21:22
Antoon Koevoets:
Hoi ex, vrijwilliger! Wat bak je ze weer bruin, tjonge jonge jonge. Ik ken dat wel dat gedonder op de donderdagmiddag, lachen gieren en brullen. Toch was het heerlijk, alleen jammer dat er zoveel jaloers waren op ons. Zelfs bij die ene L. uit H stak de jaloezie de kop op, jammer. Corry Konings zong er vroeger al over bij Zaal Geerts op Stampersgat: mooi was die tijd!
Maar we gaan gewoon verder, we zijn afgelopen donderdagmiddag met mijn twee nimfen wezen fietsen. Lunchen bij de cockpit op het fietsje, alle drie, en daarna koffie drinken op ut Gat, bij ons. Was berekoud maar reuze gezellig, als je terug bent kom je met je elektrisch fietske ook maar mee, gaan we gewoon door met heel leuk samen kletsen en ouwehoeren! De rust kan mooi de bietenbrug op!
Op een gegeven moment kwam Pietje en Wilma Brusselaars voorbij en die hebben we ook maar binnengehaald. Die hadden echte Limburgse vlaai van de PLUS bij en die hebben we met z'n allen burgemeester gemaakt. Alleen de vlaai maar hoor, er waren er meer die burgemeester gemaakt wilde worden, maar daar was het te koud voor!
Afgelopen zaterdag ons boek, van Ben en mij ten doop gehouden en ik ben nu al bijna uitverkocht! Het loopt als een tierelier! Harry Mulisch kreeg dit nooit voor elkaar, maar Ben en ik wel. Trouwens wil jij nog twee boeken, moet ik die nog reserveren voor jou? Laat het op de een of andere manier even weten, please.
Ik kreeg trouwens vandaag nog een mailtje van Adje van Kalmthout, je weet wel die van dat kort lofke! De jongste zoon van Janus de Wekker. Hij wilde ook een boek bestellen en ik moest meteen de groeten aan jou doen, dus bij deze. Ik ist niet dat naast Jeanneke ook Anton al was overleden!
Ik krijg de meest leuke reactie van oud inwoners van ons dorp aan de rivier, over ons boek werkelijk heel leuke reacties. Dat is natuurlijk ook wel plezierig als de mensen zo enthousiast reageren. Voor de rest gaat het weer een beetje beter ik kan het nu ook weer een beetje plaatsen, maar niet afscheid kunnen nemen van hem heeft me toch wel diep geraakt! Maar soit gelukkig heb ik mijn ex nog! Toch. Pas je goed op jezelf en onze Pietie, dan ga ik weer rustig verder met mijn huiswerk. Goede reis, wees voorzichtig enne laaf van Twanneke van ut Sint Antwanneke. -
14 Februari 2017 - 21:56
Jeanne Baselier:
hey.Ineke & Piet ,het is inderdaad rustig geweest bij jullie ,alleen dat nieuws van het Ziekenhuis ,daar stond ik van te kijken ,wat een minne streek is dat ,dat iemand het zo kan verpesten ,en dat er niet eens op gewacht kan worden tot dat iedereen aanwezig kan zijn ,zodat je met z,n alle je zegje kunt doen ,zo hoort dat ,moet je kijken hoeveel jaren je dit hebt gedaan ,hoe plezierig het altijd was ,en dan moet het zo eindigen ,pure jaloezie denk ik dan , bah! maak er als je thuis bent gewoon een donderdagmiddag koffiekransje van ,zie je mekaar weer ,en kun je zeggen wat je wilt , is best gezellig hoor Ineke ,
ik laat het hier weer bij tot volgende week ,liefs xxx -
14 Februari 2017 - 22:44
Irene En Ton:
Tja, het is hier wel bekend: vrijwilligerswerk wordt steeds meer een verplichting en overal spelt macht afgunst en jaloezie voort een grote rol, ook bij het vrijwilligerswerk.
Ook lees ik van Piet ''we zijn uitgerangeerd''......
Het is weer een prachtig avontuur geweest tot nu toe al moet ik toegeven dat de vorige avonturen spannender en avontuurlijker beschreven werden dat dit laatste. Desalniettemin chapeau voor wat jullie daar allemaal weer gedaan hebben. Niet alleen lichamelijk is het zwaar maar alles wat er allemaal gebeurd wat zo anders is, sociaal en cultureel laat zijn sporen na en dat lezen we ook tussen de regels door.
Op weg naar Zuid Afrika is weer een ander spannend avontuur!! We zijn zeer benieuwd naar jullie reis maar ook naar de situatie voor Mark en Ilja...
Hier is het ook stilte voor de storm want Robin gaat in maart ook weer voor 4½ maand naar Mali.
Maar nu is alles hier goed en gezond
Wij wensen jullie een fantastische reis naar Zuid Afrika en daarna een geweldige tijd met de (klein)kinderen
Liefs van Irene en Ton -
15 Februari 2017 - 11:35
Ineke:
Hoi luitjes
Was een lekker rustig weekje voor jullie.
En wat een rare toestand daar in het ziekenhuis. Mag je het ook al niet gezellig hebben .
Zonde dat zo'n groepje dan uitelkaar valt.
Hier alles rustig. Ga vanmiddag mijn kloffie eens aantrekken om naar de Maagd te gaan.
Daar is een uitvoering van het Berregs Leut Tejater. Het is vastenavend he.
Groetjes en agge mar leut et. -
16 Februari 2017 - 16:46
CoMu:
Hee Ineke en Piet. Is die Josef al 16 jaar geworden?
Zit hij nu in de examenklas van de Primary School van de Mudaho?
Wat gaat hij volgend jaar doen?
Zag de school er nog goed uit? Ik ben er afgelopen bezoek niet geweest.
Nog veel plezier en geniet van de warmete.
Wij gaan binnenkort cruisen (naar Dubai).
Groetjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
